به گزارش روابط عمومی اداره کل اوقاف و امور خیریه استان فارس، از شلوغی شهر نورآباد که فاصله می‌گیریم، کمتر از دو کیلومتر از مرکز شهر، در شمال شرقی شهر و در سمت راست کمربندی نوراباد به سمت مصیری و جاده اهواز، در دل محله‌ای که به بُنَه امامزاده معروف است، بقعه‌ای واقع شده که متعلق به سید علاءالدین محمد(ع) و خواهرش بنت الهدی(س) است و همواره مورد توجه اهالی و زائران است.
این بقعه مربوط به دوره صفوی است و متعلق به دو شخصیت مذکور است که بر سر در آن، کتیبه‌اى متعلق به قرن هشتم هجرى نصب شده، این کتیبه از معدود کتیبه‌هاى تاریخى است که به زبان فارسى نوشته شده است.
در کتاب التذکره فی انساب المطهره در میان سادات حسنی شیراز، از علاءالدین محمد نام برده شده است که علاءالدین احمدبن ابوطالب محمد بن ابی الفضل عبادبن ابوهاشم علی‌بن حمزه نقیب عراق عجم بن ابی هاشم طاهر بن ابوالحسن علی الشاعر بن ابوالحسن بن ابوعبدالله احمد به اصفهان بن ابوجعفر محمد بن احمد الرئیس بن ابراهیم طباطبا ابن اسماعیل دیباج ابن ابراهیم الغمر ابن حسن المثنی ابن امام حسن مجتبی(ع) که نسبش با ۱۸ واسطه به امام حسن مجتبی(ع) منتهی می‌شود.
از گذشته این امامزاده در میان اهالی و ساکنین بومی منطقه به درب آهنی شهرت داشته است که، به علت نصب درب آهنین یا فولادینى است که در گذشته از زندان قلعه سفید به این بقعه آورده و بر آن نصب کردهاند.
این امامزاده شامل دوبنای قدیمی و نوساز است که ساختمان قدیمی شامل یک فضای چهارگوش در وسط با سقفی هلالی و با تزئینات ساده گچبری و ساختمان جدید شامل یک راه شبستان است که در وسط آن ضریح قلمکاری شده قرار دارد، ظاهر بنا گنبدى شکل است و نشان مىدهد که چندین بار بازسازى و تعمیر شده است.
چندین سال است که طرح توسعه امامزاده در دست اقدام است، ولی همچنان بدلیل کمبود اعتبارات پیشرفت زیادی نداشته و منتظر همت مضاعف مردم و مسئولان است.
در سمت چپ جاده منتهی به بهشت زهرا و گلزار شهدای نورآباد، انتهای جاده خاکی به درب آهنی و بزرگ این امامزاده واجب التعظیم می‌رسد، از در که وارد می‌شوی با یک محوطه باز و وسیع روبرو خواهی شد که بلا استفاده باقی مانده است.
به بقعه کوچک می‌رسی و پیرمرد دنیا دیده متولی امامزاده با لهجه لری و بیان «خَش اومدیت» شما را به داخل دعوت می‌کند، فضای مربعی شکل کوچکی که به اندازه چهار فرش شش متری دورتادور ضریح جا دارد، حائلی نیست و زنان سمت راست و مردان سمت چپ ضریح می‌نشینند و با توسل خاص، درونیات خود را با این یادگار امام حسن(ع) در میان می گذارند.
علی‌رغم ظرفیت بسیار خوب این فضا، هیچ مرکز فرهنگی مستقل یا پایگاه بسیج و ... در این مکان شکل نگرفته‌است و هر روز ظهر و عصر، متولی قفل از دستگاه، کنار ضریح برمی‌دارد و با پخش صدای اذان دست دعای اهالی بنه امامزاده و رهگذران و زوار امامزاده را بر آسمان بلند می‌کند، پس از زیارت پیرمرد و همسرش با دعای عاقبت بخیر و بروید دست خدا زائران را بدرقه می‌کنند.
چگونگی رسیدگی اوقاف از دیگر عوامل رشد این بقعه است و امیدواریم به تسهیل ساخت شبستان و توسعه امامزاده کمک ویژه ای کند.
این اثر در تاریخ ۱۶ آذر ۱۳۷۶ با شمارهٔ ثبت ۱۹۴۸ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است و همواره مورد توجه اهالی بومی منطقه و ایران‌گردان قرار دارد.
این مکان، براى اهالى بومى منطقه زیارتگاه است و مردم در ایام سال از آن دیدن مى‌کنند و در طول سال خصوصا در ایام عاشورا، این امامزاده مرکز بزرگترین برنامه عزاداری در شهرستان و مرکزی برای فعالیت‌های فرهنگی و مذهبی ممسنی است که امیدواریم با توجه ویژه به این بقعه، عملیات ساخت و ساز و توسعه دو حرم به پایان برسد و رونقی برای فضای گردشگری مذهبی باشد.